Derde plaat voor dit gezelschap dat zijn thuisbasis heeft op het Britse eiland Skye en dat dus een taal hanteert, waar je, als je iets verderop woont, geen ene moer van begrijpt. Dat heeft wel als voordeel dat je de muziek anders beluistert, dan wanneer je de taal wel machtig bent. Het basisinstrumentarium van het kwartet bestaat uit toetsen, doedelzak, bas en drums en wordt op deze plaat -net als op de vorige het geval was, bij tijd en wijle aangevuld met vocaal talent uit de buurt. Zo zie je dat op niet minder dan zes van de tien albumtracks er stemmen te gast zijn van dames en heren, die dat typische Celtic-geluid kunnen produceren en die maken dat het risico op enige monotonie handig ontweken wordt. Hoe knap gespeeld de muziek ook is, en hoe dansbaar ze bij momenten ook klinkt, ik ben wel blij dat die gaststemmen uitgenodigd werden, al zou ik wellicht ook zonder die extra-inbreng de volledige set kunnen uitzitten. Dit is namelijk muziek, die je verbeelding aan het werk zet. Zelf noemt de band in het bij de plaat horend promoblaadje de muziek “cinematic”, wat ik alleen maar kan onderschrijven.

Je hebt als luisteraar weinig moeite om je ruige landschappen en wiegende zeeën voor te stellen, maar toch, als op een track als “John Riley”, de club-sfeer van Glasgow opgeroepen wordt, middels bijzonder kundig gebruik van moderne elektronische middelen, krijgt de plaat een extra laag mee, die maakt dat de muziek toegankelijker wordt en zich makkelijker in je hersenen kan nestelen. De stem van zangeres Beth Malcolm -één van de talrijke opkomende sterren uit de hedendaagse Schotse folk-, grijpt je namelijk meteen stevig bij het nekvel. Day doet al evenzeer de herkenbare stem van Alasdair Whyte, die ook al vroeger met Niteworks samenwerkte en die beschikt over een zang-orgaan waar je onmogelijk naast kunt luisteren. Van hem heb ik de CD “Las” in de rekken staan en ik mag u van harte aanbevelen op het wereldwijde web even op zoek te gaan naar wat muziek van de man. Dit zijn Zangers, met een hele grote Z en wat hij doet op “Theid mi lem Dheoin”, klinkt ronduit indrukwekkend.

Zonder dat ik al te licht over de inbreng van Ellen MacDonald, Hannah Rarity of Kathleen MacInnes heen wil stappen -ze klinken allemaal geweldig- wil ik toch een woordje extra aan het vrouwentrio Sian wijden. De al genoemde Ellen MacDonald is één van de drie stemkunstenaressen van het trio dat een du-ik jaar geleden debuteerde met een zeer aan te bevelen titelloze plaat, waarmee ze in één klap aantoonden dat ze thuishoren bij de absolute top van de Schotse en bij uitbreiding Keltische- folk van vandaag. Al de namen die ik in de voorafgaande lijnen vermeld heb, kun je in de komende maanden aan het werk zien in het kader van de Celtic Connections een gebeuren dat ik folkliefhebbers allicht niet moet leren kennen, maar wel mag aanbevelen. Dat mag en durf ik ook voor deze “A’Ghrian”-CD. De titel betekent in onze taal “de zon”. Ik neem aan dat we daar met z’n allen naar uitkijken. De soundtrack is er alvast!

(Dani Heyvaert)